Ke?

Przepraszam, czy to ja pisalam ponizsza notke?
Bo jest mi zimno drogo czytelniku a to dopiero poczatek przeciez.
Odmawiam sciagania kozakow z najwyzszej polki. Oraz cieplych kapci z nieco nizszej (poki co chodze w grubych skarpetach).
Jeszcze nie nacieszylam sie moimi nowymi pantofelkami a'la paniusia z biura (sinieja mi w nich stopy z zimna).
Mam notoryczny katar i nochal jak Rudolf.
i tylko ta herbata trzyma mnie przy zyciu (i placek ze sliwkami).

A to moze Wam opowiem o moim koledze z pracy, powiedzmy, ze na imie mu Jerzy. No wiec Jerzy jest strasznym dziwiakiem i wszyscy sie z niego nabijaja. Oprocz tego, ze jest dziwakiem, to jest bardzo inteligentnym facetem, z ktorym mozna pogadac na kazdy temat i ktory zna sie na wielu rzeczach jak malo kto z tych pozal sie boze yntelygentow. Jerzy sporo podrozuje, bierze swoja przyczepe kampingowa, laduje do niej skuter i jedzie w sina dal.
Ale nie, tak jak 80% jego rodakow na poludnie, a wrecz przeciwnie, na wschod. Jerzy to kocha, nie zraza go nic, po prostu lubi poznawac inne kultury i nie musi to oznaczac lezenia pod palemka z kolorowym drinkiem w dloni. Jerzy opowiada niesamowite historie z tych wakacji, jak np. ta pt. "jak w Czechach uciekalem tylem i zygzakiem przed gruba Cyganka, ktora chciala mi ukrasc portfel" W tym roku padlo na Polske, w lipcu wlasnie. Polske poludniowa dokladnie. Zaopatrzony w moje rozmowki holendersko-polskie, swoja niesmiertelna przyczepe i skuter, jak planowal tak zrobil. Pojechal, wrocil, wzbogacony o nowe doswiadczenia i oczarowany moja ojczyzna i z zamiarem ponownej podrozy w inne jej zakamarki w przyszlym roku. W swojej przegrodce na poczte znalazlam rozmowki oraz pudelko sliwek w czekoladzie.
Pare tygodni po powrocie Jerzy wyznal nam, ze zona go zostawia...po, bagatela, ponad 30 latach malzenstwa. Ma dosyc jego, jego dziwnych podrozy (rzadko z nim jezdzila) i chce zaczac zycie bez niego, od nowa, cokolwiek mialoby to znaczyc. Jerzy niewiele myslac zabral swoja przyczepe i pognal znowu do Polski (podczas urlopu, ktory mial zaplanowany z malzonka w slonecznej Italii).
Wrocil po dwoch tygodniach znowu caly zachwycony, tym razem m.in Lodzia i Warszawa, niestety nie udalo mu sie "zahaczyc" o Bialorus, gdyz nie mial wizy.
Ale to nastepnym razem. Jestem pewna, ze nastepnym razem zapusci sie rowniez na lubelszczyzne, a ja uprzedze rodzicow i poprosze przygotowanie walowki dla Jurka na droge oraz dla mnie oczywiscie.
I gdy tak sobie rozmawialismy podczas przerwy na lunch, troche o Polsce i np. o tym z jakimi krajami graniczny i ktos (dokladnie szef sprzedazy) wyrazil zdziwienie, ze Polska ma dostep do morze....to jeszcze bardziej docenilam naszego Jerzego.
Moralu nie ma i nie bedzie, po prostu uwazam, ze Jurkowi nalezala sie notka na moim blogu, ot co.